De ziekte van Buerger - Een Inzicht in Huidziekten

Laboratoriumonderzoek

Bij verdenking op de ziekte van Lyme kan laboratoriumonderzoek worden verricht. In het bloed wordt onderzocht of er antistoffen tegen de borrelia bacterie aanwezig zijn. Helaas heeft dit onderzoek beperkingen. Afhankelijk van het moment van onderzoek worden gemiddeld bij slechts 50% van de geïnfecteerde personen ook daadwerkelijk antistoffen gevonden. Bij langer bestaande infecties neemt de kans op een positieve test toe. In verband met de beperkte waarde van de test zal uw arts bij klinische verdenking op de ziekte van Lyme altijd overgaan tot behandeling, ongeacht de uitslag van de test. Meestal echter zal de uitslag niet worden afgewacht en wordt direct een behandeling voorgeschreven.

De huidafwijkingen van de ziekte van Lyme zijn goed te behandelen met antibiotica. Voor volwassenen is doxycycline het middel van voorkeur. Bij kinderen is dat amoxicilline. De duur van de behandeling is afhankelijk van het stadium waarin de ziekte zich verkeert, maar ligt meestal tussen de 10 en 30 dagen.

Behandeling: medicijnen

Hoewel hidradenitis suppurativa moeilijk te behandelen en ongeneeslijk is, zijn er effectieve interventies om de aandoening onder controle te houden en de symptomen te verminderen. De behandeling varieert afhankelijk van het stadium van de ziekte. Vaak is een combinatie van behandelingen nodig. Zelfs als een behandeling effectief blijkt, is er een grote kans dat de ziekte terugkomt, op dezelfde plaats of in een ander gebied. In het geval van een milde vorm kan de ziekte vanzelf verdwijnen, zelfs na enkele jaren. Bij veel vrouwen verdwijnen de symptomen na de menopauze. In zeer zeldzame gevallen kan de ziekte van Verneuil echter ook na de menopauze optreden. Bij mannen met de ziekte van Verneuil kan de ontsteking op latere leeftijd ook afnemen.

Het abces doorprikken

Een abces dat onder druk staat en pijn veroorzaakt, kan worden doorgeprikt. Met een scalpel maakt de arts of dermatoloog een klein sneetje in de zwelling, waardoor de pus weg kan lopen.

Een alternatieve methode is om het abces met een grote naald aan te prikken en met een injectiespuit af te tappen. Een oplossing op basis van corticosteroïden kan ook via dezelfde naald in de holte worden geïnjecteerd. Dit zal de ontsteking afremmen.

• Na de operatie moet het abces open blijven tot alle pus is afgevoerd.
• Spoel de wond dagelijks met lauw water uit de kraan of douche.
• Breng vervolgens een nieuw verband aan op de wond. Als alle pus is verwijderd, geneest de wond vanzelf.

Deze procedure verwijdert de pus en verzacht de pijn, maar de ontsteking komt (bijna) altijd binnen drie maanden terug. Je moet dan terug naar de specialist om te kijken of een uitgebreidere operatie nodig is.

Deroofing: afvlakken van huidlaesies

Deze techniek wordt gebruikt wanneer er holtes en/of onderhuidse banen zijn die voortdurend ontstekingen veroorzaken.

In een rustige fase, wanneer er weinig ontsteking is (of wanneer de ontsteking onder controle is gebracht door tijdelijk gebruik van antibiotica), kan het weefsel boven de aangetaste holtes en onderhuidse banen worden verwijderd.

Wat zijn de complicaties van hidradenitis suppurativa?

Bij een ernstige vorm van hidradenitis suppurativa kunnen verschillende complicaties optreden. Raadpleeg een arts als je last hebt van toenemende pijn en/of zweertjes die niet genezen. Complicaties kunnen zijn:

• erysipelas (acute infectie van de huid en het bindweefsel)
• bloedvergiftiging
• koorts en septikemie
• bloedarmoede
• cutaan plaveiselcelcarcinoom of plaveiselcelcarcinoom (kwaadaardige tumor van de epitheelcellen) in langdurig ontstoken gebieden (zelden gemeld)

Ernstige, langdurige hidradenitis kan gepaard gaan met de aanwezigheid van grote hoeveelheden ontstekingsgerelateerde eiwitten in het bloed, wat kan leiden tot immuunziekte. In zeer zeldzame gevallen kan het ook leiden tot nieraandoeningen.

Patiënten met HS lopen een verhoogd risico op andere ontstekingsziekten, zoals de ziekte van Crohn en artritis. Als je last hebt van andere symptomen dan huidklachten, is het belangrijk om deze met je arts te bespreken.

1. Karakteristieke huidlaesies zoals diepe ontsteking en/of laesies met fibrosevorming.
   
2. Typische lokalisatiegebieden: oksels, plooien van de onderborst, liezen en perineum.
3. Terugkerende en langdurige symptomen (meer dan twee keer in 6 maanden).